Biyaya sa pamilya

Hindi ko alam kung paano sisimulan ang kuwento basta ang alam ko lang lagi akong tinatanong kung kelan ko susundan si Joyce.

Syempre naman gusto kong magkaroon ng kapatid ang anak ko kaya lang hindi pa siguro panahon noon para siya ay masundan kaya ngayon lang dumating.

Maglilimang buwan na nga siya ngayon...at nagsisimula na siyang magparamdam. Dumadalas na ang galaw niya kahit naglalakad ako o kaya nakatayo o nakaupo lalo na kapag nakahiga.

Marami ang natuwa para sa akin. Sabi nga nila tama lang na masundan na si Joyce kasi walong taon na...kung tutuusin malayo na ang agwat nila.

Pero ang kuwento ko ay tungkol sa panahon na hindi ko alam na dumating na pala siya.

Last two weeks of September without knowing that I'm pregnant...sumali ako sa cheerdance. Ang saya-saya ko pa nga na magstreching, bonggang galaw at super sunod sa mga step. Wala naman kasi akong nararamdamang kung ano. Hindi nga ako nahihilo basta ang alam ko lang...kaya ako sumali sa cheerdance para magbawas ng timbang.

Sa araw ng competition, isa sa hindi ko inaasahang mararamdaman ko ang parang mahilo at kapusin ng hininga sa oras mismo ng sayaw. Natakot akong tumumba pero sabi ko kaya ko itong tapusin at talagang bote ng mineral ang una kong hahanapin. Maayos ko namang natapos ang pagsayaw na hindi gumawa ng eksena.

October. Adik nga yata ako sa internet, halos araw-araw updated ang fb ko at karaniwang nakapaglalagay ako ng post sa blog...pero tila ang aga kong inaantok simula matapos ang cheerdance competition. Inisip ko dahil ito sa anak ko na palagi akong niyayang matulog katabi niya. Kaya hindi ko na nagagawang magpuyat at tumutok sa computer.

Ilang beses nasayang ang mga unlisurf ko dahil sa nawalan ako ng ganang magbukas ng computer. Palagi rin akong naglalaway... nakakainis na nga. Natakot ako na baka may kakaiba na akong sakit kaya minsan sinubukan kong magsearch sa internet kung anong sintomas ang ganoon. Nahihirapan din akong huminga at parang lagi akong sinisikmura. Hindi ko maintindihan. Isa sa lumabas sa na-research ko ang sakit na GERD...super ang pag-aalala ko. Gusto ko nang magpatingin sa doktor pero natatakot ako.

November. Kahit sa trabaho inaantok ako kahit ang aga-aga. Wala na akong ginawa kundi maghikab at pabayaang losyang ang sarili. Sa mga panahong ito napansin ng mga malalapit kong kasama o kaibigan ang gawi ko. Binibiro nila ako na baka buntis daw ako pero sabi ko hindi kaya. Pero nagkuwento ako sa kanila ng mga kakaibang nararamdaman ko.

Sabi nila... walang duda sis, buntis ka. Magpatingin ka na sa OB.

ANO DAW?!?! Buntis daw ako. Bigla akong kinabahan. Bonggang kaba. Natakot ako dahil baka may mga nakain o nainom na akong gamot na makakaapekto sa magiging baby ko. Super praning ako.

Bumili ako ng pregnancy test. Lumabas na malinaw ang isang linya at malabo ang isa. Sa isip ko, naku negative naman pala. E, malay ko ba naman na positive pala 'yun. Nasa denial stage ako... baka nagkakamali lang sila ng palagay...pero pinagtutulakan nila akong magpatingin sa OB.

At 'yun nagpatingin nga ako. Base sa sinabi ng OB magdadalawang buwan na siya. Totoo nga, dumating na siya.

Kung tutuusin hindi  ko na alam kung ano ang pakiramdam ng isang buntis. Walong taon na ang nakalipas...kaya clueless ako sa mga dapat gawin mabuti na lang at may mga kaibigan akong nagbibigay ng kanilang mga payo.

Bawal ang ganito, kumain ka ng ganito. Iwasan mo ang maganto, dapat ganito.

Sa sobrang dami nga ng sinasabi nila, nakakalito na. Pero masaya naman sa pakiramdam kahit may kaba sa bagong yugto ng pagiging ina ko.

Matapos magbunyi ang mga kamag-anak, kaibigan at kakilala... wala namang ginawa ang mga butihin kong mga kaibigan kundi yayain ako kung saan-saan. Kumain kung saan-saan at bumili ng kung anu-ano. (parang ang dami... haha!)

Nakaramdam ako ng pagduruwal pero napakadalang. Mas aktibo nga ako ngayon kaysa noong una sapagkat apat na buwan akong bed rest ayon sa doktor...pero ang kwento tungkol doon ay sa susunod ko na lamang ibabahagi dahil ang mas mahalaga ay ngayon. :)

Nasa ikalimang buwan na ako ngayon... nakakakaba pero masaya!