Namimiss ko 'to!

Eto ang namimiss ko…

Masayang kuwentuhan. Malakas na tawanan. Asaran at basagan ng trip… yan ang nakakamiss na session namin.

Noon, tuwing Friday laman kami ng isang fast food chain at doon nagchi-chikahan ng mga mga walang kuwentang topic. Tamang relaxation lang at bonggang tawanan at kulitan.

Naaalala ko pa ang hintayan hanggang makumpleto ang grupo… manginginain lang kami ng fries at float baon ang kanya-kanyang kuwento.

Pero dahil nagbabago an gaming schedule nagging mahirap na magsagawa ng session. Kung minsan sa mga araw na may okasyon na lang nagkakayayaan…medyo nakakalungkot pero at least nagkikita pa rin naman kami sa school at nakakapagchikahan kahit sandali.

Ngunit mas lalong magiging mahirap na yata ngayon ang mag-set ng session dahil sa tatlo sa mga malalapit kong friends ang nagdesisyon na lumipat ng ibang school at wala naman ako o kaming magagawa kundi magpaalam. 

Sobra akong nalungkot…dati si sister naty lang ang lumipat na-super sad ako tapos ngayon tatlo silang sabay-sabay na umalis… at sila ang MAMIMISS KO.

 Una si Norbie… kasabayan kong dumating sa school at naging kasa-kasama sa mga gimikan…pagkain sa kamalig… panonood ng Meteor Garden, kahuntahan sa KFC, kapuyatan sa paggawa ng banig noon… nakatampuhan… pero sa huli friends pa rin.

Pangalawa si Marie. Sino na ang tatawagin kong ‘Ateng’? Kanino na ako magpapaload… hehehe… pero sa totoo lang kahit ilang taon pa lang kaming naging magkasama… click agad kami. Marami akong nalaman sa kanya at siya sa akin na kami na lang ang nakakaalam. Kahit mahilig magtaray at di nagpapaapi… sa kaloob-looban naman niya at isang busilak na puso (parang totoo… hehehe).

At ang pangatlo, si Rubie… paano na ang maaksyong kuwentuhan? Paano na ang mga chikahan na may paglilinaw? Paano na ang mga tawanan? Kahit medyo matampuhin itong babaeng ito… super sarap naman niyang kasama at kakuwentuhan. Kahit kung minsan pakiramdam n’ya na-oofend niya ako… eh, pakiramdam lang niya ‘yon! Pero alam ko minsan ako pala ang nakaka-ofend sa kanya kasi bigla na lang siya mananahimik. Iniisip ko tuloy sino na ang magiging topic ko sa blog? Hehehe… biro lang.

Kung minsan ang hirap tanggapin na ang mga malalapit mong kaibigan ay malalayo sa iyo pero sabi nga hanggang hindi nawawala sa puso’t isipan ang pinagsamahan ninyo… mananatili pa rin kayong magkaibigan kahit gaano pa katagal kayong hindi magkita.

Kaya naman sa inyong tatlo… good luck and God bless… alam ko naman magkakaroon pa rin tayo ng paraan para magkita-kita at manginginaing muli ng fries! (*^_^)