Ayaw ko sana pero...

Una kitang nakilala, akala ko okay ka. Akala ko, click tayo. Akala ko, masaya tayo.

Hindi ko maintindihan kung bakit habang tumatagal…nagkakailangan tayo. Madalas na nandyan ka lang ngunit hindi na tayo nagpapansinan. May mga pagkakataon na dahil wala ng ibang paraan ay mapipilitan tayong mag-usap kahit sa palagay ko ay hindi mo naman talaga nais.

Ano nga ba ang nangyari? Ano nga ba ang naging problema? Siguro tinuring kitang kaibigan ngunit para sa iyo ako’y isang kakilala lamang. Magkaiba nga siguro tayo. Wala na naman akong pakialam kung anong turing mo sa akin ngayon pero…kamusta ka na nga ba?

Magaling ka…iyon ang alam ko. Matalino ka…ngunit nasaan iyon ngayon? Kung gaano kalakas ang pagdating mo ay tila ganoon din ang mga ugong na ginawa mo sa ngayon. Mas marami ang hindi makaunawa sa’yo…at isa na ako d’on. Ano na nga talaga ang dahilan? Sila nga ba ang nagbago o ikaw? Alin ba sa dalawa?

Pinipilit kong suriin kung bakit ngunit blanko…marahil ay sanhi ng di natin pag-uusap. Maraming pagkakataon simula ng mag-iba ka o nag-iba kami sayo ay parang nagiging plastic ako sa iyong harapan. Kailangan kitang ngitian, batiin, biruin kahit sa aking palagay ay hindi mo naman nais.

Pero kung nahihirapan ako…marahil ay mas nahihirapan ka sapagkat parang di mo alam ang iyong ginagawa kahit alam naman nating may kakayanan ka. Gusto ko na nga kitang tanungin kung ginagawa mo ba akong tanga, eh…pero baka naman ma-offend kita…ako na lang ang tanga para matapos.

Hindi ka naman pinaghahanapan…pero bakit ibang-iba ka sa dati. Ang mga kuwento mo…kakaiba. Ang kilos mo…may kakaiba rin at habang tumatagal hindi na kita nakikilala. Hindi ko nais na pag-isipan ka ng di maganda pero sana’y kumilos naman sana sa tama…at pag-isipan naman muna ang gagawin kaysa magpretend na walang alam.(*^_^)