Entrance Exam

Matapos ang halos 14 na taon, ngayon na lang ulit ako kumuha ng Entrance Exam.

Nawindang ako. Totoo.

Hindi naging madali ang mag-file ng application. On-line magre-register at ang payment ay sa main at ang filing ay sa graduate studies. Sa unang sabak, kulang. Umuwi kaming luhaan at hinagilap ang kulang na papel.

Kinabukasan, bumalik kami. Dala na namin ang mga bagay na wala nung nagdaang araw. Ngunit ewan ba sadyang mapanukso ang pagkakataon... mali pa rin ang aming bitbit. Pero na-realize naman namin na hindi nga iyon ang hinihingi kaya ayun hanap ng paraan. Nakapag-file naman kami ng application.

Ngayon ang nakatakdang entrance exam. Nag-aalala ako. Hindi ako nagrebyu, una dahil sa wala akong ideya kung anong nilalaman ng exam. 9:00AM ang nakalagay sa permit namin. Nagkaroon kami ng usapan. Magkikita ng 7:30 na nauwi sa 8:30... mabuti na lang may MRT. Siguro mga 15-20 minutes nandoon na kami. Pagbukas ng pinto ng MRT, nanakbo kami pababa ng hagdan... tuloy-tuloy patungo sa destinasyon. Mga tatlong kalye ang tinakbo naman... habol-habol namin ang hininga.

Sakto ang dating namin. Inakyat namin ng mabilis ang second floor. Sabi kasi nakapaskil raw sa pinto ang mga pangalan pero wala naman kaya bumaba ulit kami para alamin 'yung kwartong pupuntahan. Magkahiwalay kami.

Pag-upo ko parang may bukal ako ng pawis. Di matapos-tapos ang pagpahid ko sa aking tuloy-tuloy na pagpapawis. Aircon ang room...okay sana kaso naiisip kong masama 'yun sa mga tulad kong nanakbo, pinawisan tapos ay malalamigan. Pero siguro dahil minsan lang okay na rin.

Lumipas ang 30 minutes hindi pa nagsisimula. Wala pang proctor. Mabuti na lang, nagkaroon ako ng oras para kumalma at makapagpahinga. Ngunit ang sandaling hinihintay naming lahat ay dumating.

Pinamigay ang mga booklet at answer sheet...ayun, o... hindi ako inabutan ng booklet pero kinuhaan naman ako. (natakot ako baka mahuli sa pagsagot.)

Lintak na exam 'yan... Puro English... sa pagkakaalam ko Filipino ang major ko, eh, bakit ganoon? Pero ano bang magagawa ko... kaya sinagutan ko rin naman sa wikang Ingles. Halos matuyo ang utak ko at ang nakakaloka may computation pa... waaaaah... help me Lord na lang ang nasabi ko.

Matiwasay ko namang natapos ang exam. Hindi ko lang tiyak kung tama lahat ng sagot ko. Una, hindi na ako sanay sa mga ganoong uri ng exam at pangalawa, hindi ako bihasa sa Ingles pero marunong akong mag-ingles.

Nagkita ulet kami, at pinag-usapan ang nangyari. Parang isang oras na ang lumipas di pa rin kami maka-move on sa exam. Pero at least, nasubukan ko ulit kulitin ang isipan ko. Nagfunction naman yata ng maayos.

Hindi rin pala maganda 'yung walang exercise sa mga ganoong klase ng pagsusulit. Nakakagulat.
Pero, we're not really hoping for the best but we're ready for the worst. >cross-fingers<

Sa araw na ito, maituturing kong 'da best experience ang maghabol ng oras' ang tagal ko nang hindi nagawa 'yun. Pakiramdam ko tuloy nasa bahagi ako ng Bourne Legacy. haha (*^_^)

Creepy sa katanghalian

Tanghaling tapat. Matapos kumain nagpahinga ako ng kaunti dahil ala-1 babalik kami sa comlab para ipagpatuloy ang In-service training namin. 

Mga kasama kong mag-inset. :)

(Sembreak ng mga bata at kaming mga guro na hindi umupo sa eleksyon ay kailangang pumasok at ako ang naatasang pamunuan ang gawain.)

Maganda naman ang simula ng umaga namin. Nagdasal at nag-exercise pa nga kami. Sa madaling salita, walang problema. May dumating na speaker...ayos din.

Balik sa lunch time... sinara ko ang comlab after declaring ng lunch break... binigay kasi sa akin yung susi at dahil sa nag-aalala ako na baka may masira ni-lock ko muna habang nagkakainan kami. Quarter to one bumalik akong mag-isa sa comlab, abala pa kasi sa pagkukuwentuhan ang mga kasama ko at inakala ko na may naghihintay na sa akin para buksan ung lab.

Habang bumababa ako ng hagdan nakita ko ang isang estudyanteng papunta sa dulo ng hallway...dead end 'yun at wala na siyang iba pang pwedeng puntahan kaya nasabi ko sa sarili ko na sisitahin ko na lang pagbaba ko. Naiisip ko kasi na baka isa siya sa mga pinabalik para sa review.

Narating ko naman ang hangganan ng hagdan at bago ako tuluyan dumiretso sa padlock ng comlab nilingon ko ang batang nakita ko...pero wala siya. Inisip ko na baka pumasok sa katabing klasrum pero naka-lock din ito. Pinagana ko ang aking mata, sinuri ang bawat kanto ng hangganan... pero talagang wala siya.

Imbes na tumakbo ako at magsisigaw... pinakalma ko ang isip ko... binuksan ko pa rin ang comlab... binuhay ang mga ilaw at huminga ng malalim. Pagkatapos kalmado akong umakyat ulit sa taas at tinawag ko na ang mga kasamahan ko. Ang totoo hindi ako natakot...kinabahan lang ako...siguro kung natakot agad ako...bonggang tili ang gagawin ko.

Pero, nag-isip ako kung sasabihin ko ba sa kanila 'yung nakita ko...pero naisip ko na baka matakot silang lahat mas mahirap naman 'yun kaya sinarili ko na lang at nagsimula na muli ang gawain namin. Natapos kami mga mag-aalas-kwatro. 

Nag-aalisan na silang lahat... nakaramdam ako ng kaba... baka mamaya maiwan na naman akong mag-isa at biglang lumitaw 'yung batang nakita ko...mabuti na lang at may isang nakipagkuwentuhan sa akin tungkol sa isang palabas na pareho naming pinapanood...sinabihan ko siya na hintayin n'ya akong matapos mag-ayos at sabay na kaming umakyat.

Di ko kasi masabi sa kanya tungkol sa nakita ko. Pero isa lang ang sigurado ako, hindi ako inaantok. Nakita ko talaga ang isang batang babae na lagpas balikat ang buhok at nakaputing pantaas. 

Hay, akala ko nga sa gabi lang nagpaparamdam ang mga gan'on... di pala... kahit anong oras pala pwede. Kakalokah lang talaga... tapos kapag kinuwento ko sa iba sasabihn baka guniguni ko lang daw. 

Anyway, hindi naman ako namimilit ng maniniwala sa akin... pero sigurado ako sa aking nakita.

(*^_^)

Nakakaasar!

Anong gagawin mo kung asar na asar ka na pero kailangan mong magpasensya dahil mas nakakaunawa ka?

Mapapabuntong hininga ka na lang at mapapakamot sa ulo? Pwede rin pero kung minsan hindi ito sapat at kung ako ang tatanungin... eto ang mga gagawin ko... pantanggal ng asar!

• Lalabas ng bahay at sisigaw ng malakas... kung minsan kailangan ding sanayin ang vocal chords... kapag sinita tayo ng kinaaasaran natin eh di sabihin nating naghahanda tayo para sa isang major, major concert.

• Kakausapin ang sarili... parang baliw lang dahil hindi mo masabihan ang kinaaasaran mo... eh di sa sarili na lang magreklamo habang pinapakalma ang sarili. (Epektibo naman... ginagawa ko ito eh...hehehe).
• Buksan ang TV at lakasan ang volume habang nanonood ng paborito mong programa o kaya manood ng mga pelikula... as for me... tanggal ang asar ko sa panonood ng mga Asian series and movies.
• Makikinig ng music... ipapasak sa tenga ang earphone at lalakasan ang volume. Tamang lango lang ng indayog ng kanta. 
• Ikain mo na lang... lantakan mo ang mga paborito mong pagkain o kaya tibagin ang kaning lamig sa kaldero....tamang foodtrip lang! Pero ingat din... baka lumaki ang timbang.
• Kukunin ang diary at doon maghihimutok... gawain ko ito pero epektibo rin... pagkatapos mong maisulat ang lahat ng nararamdamang asar....parang nabunutan ka ng tinik sa dibdib... tulad lang rin kapag galit ka.
• Pero kung tamad ka magsulat pa-kamay... eh di, i-computer mo... sa tulad ko... gagawa ako ng blog at mag-iisip ng mga paraan para matanggal ang pagkaasar tulad ng ginagawa ko ngayon!

Hayyy!!! Kakastress ang maasar...tawanan ko na lang at i-deadmabells... pero kung minsan ang hirap tawanan at i-deadma ang mga bagay na nakakaasar!

Pero sabi nga ang asar, talo kaya ang pinakamagandang gawin... magdasal na mas humaba pa ang pasensya at maunawaan ang kinaaasaran! 

Bawal ang ampalaya... kaya let go na lang sa asar na 'yan! (*^_^)

credits: toonclips.com