Mga matutunan sa Noah's Ark

Dahil ipapalabas ang Noah's Ark nahanap ko ito. Hindi ko na matandaan kung saan ko kinuha ang write ups na ito. Basta ang alam ko, nagandahan ako kaya kinopya ko sa aking kwaderno mahigit 15 taon na ang nakakalipas.

Gusto lang ibahagi sa lahat:

Everything I need to know and learned from Noah’s Ark

1. Don’t miss the boat.

2. Remember that we are all in the same boat.

3. Plan ahead. It wasn't raining when Noah built the ark.

4. Stay fit. When you’re 600 yrs. Old, someone may ask you to do something really big.

5. Don’t listen to critics; just get on with the job that needs to be done.

6. Build your future on high ground.

7.  For safety’s sake, travel in pairs.

8. Speed isn’t always an advantage; the snails were on board with cheetahs.

9. When you’re stressed, float a while.

10. Remember, the ark was built by amateurs; Titanic by professionals.

11. No matter the storm, when you are with God, there’s always a rainbow waiting.

                                                                         -Anonymous

my handwriting 15 years ago.... haha~

NOTE: Uulitin ko po hindi po ako ang orihinal na sumulat niyan. Hindi ko naman inaangkin pero dahil nagandahan ako nais kong ibahagi sa inyo. 

Ako na ang MAPAPEL.

Ilan sa mga naiipong kong sulatan...~

Mga kwaderno na naglalaman ng aking kabataan. (Talaarawan)
Kinailangan ko nang itapon dahil sa bagyong Ondoy. huhu~

Maraming pagkakataon na hindi ako pinapatulog ng mga ideyang pumapasok sa aking isipan. Kaya naman madalas, bumabangon ako sa kalaliman ng gabi para lang magsulat. Isulat kung ano mang nilalaman ng aking isipan.

Kung minsan nakabubuo ako ng tula o kaya naman ay sanaysay… depende kung ano ang pumasok sa aking isipan. Ngunit madalas, mabilis ang mga letra sa aking isipan na di kayang habulin ng aking mga kamay sa pamamagitan ng pagsusulat sa mga kwarderno o kaya naman sa papel na nakakalat sa aking lamesa.

Kapag naiisip kong buksan ang kompyuter para i-type lahat ng mga pumapasok sa aking isipan, mas nananaig ang katamaran at antok…kaya kung minsan lumilipas na ang mga naiisip kong paksa, kuwento, tula, sanaysay at kung anu-ano pa.

Eto ang dahilan kung bakit mahilig akong bumili ng mga notebook o anumang klase ng sulatan. Sa madaling salita: ako ang taong mapapel.

Mapapel. OO, aaminin ko na… masyado na nga akong mapapel. Tumatambak ang mga notebook na wala namang nakasulat o kaya mga stationery o kaya mga colored paper o kaya yellow paper o kaya mga scratch na pwede pang sulatan sa likod. Isa ‘yang patunay na mahilig talaga ako sa papel.

Hindi ko rin maintindihan kung bakit tuwing may makikita akong mga kakaibang sulatan ay talagang matagal ko itong sinusuri o kaya namang ay ora-orada ko itong bibilhin. May mga pagkakataon na pinapigilan ko ang aking sarili… hindi ako dumaraan ng mga bookstore para di ako makakita ng bagong prospect. Kaya ko namang pigilan ang aking sarili sa cravings ko yan sa mga sulatan… pero mas maraming pagkakataon na sinusunod ko pa rin ang kagustuhan kong magkaroon ng bagong sulatan kahit pa sa ngayon ay madalas akong nakaharap sa computer.

Gusto ko nga palang maging isang manunulat. Iyon ang totoo kaya siguro nahilig ako sa pagbili ng mga sulatan para lahat ng gusto kong ikuwento ay mailagay ko sa mga pahina ng mga ito. Pero, hindi ganoon kataas ang aking self confidence… pakiramdam ko walang magbabasa…baka makasakit ang mga salitang binitiwan ko… baka hindi magustuhan. Kaya naman, tanging mga pahina lamang ng mga kwaderno ang nakasasaksi ng aking mga sinulat…mula sa mga hinaing, mga pangyayaring masaya, galit, lungkot at kung ano-ano pang mga naisipan kong isulat.

Sa pagbuo ko ng blog sa ngayon, pakiramdam ko may pagkakataon akong sumulat…at maaaring mabasa ng iba ang aking mga gawa… maaaring ang kuwento ko ay nangyari rin sa kanila. Nagkaroon ako ng lakas ng loob na magpaskil. Pero, hindi naman ako umaasa na may magtitiyagang magbasa sa mga sinusulat ko. Ngunit di ko maiaalis na masarap sa pakiramdam na may nagbigay ng oras para magbasa ng mga laman ng aking utak. Nakakatuwa rin kapag may mga comment…parang nae-excite pa tuloy akong magpatuloy sa pagsulat.

Ganunpaman, buo na sa sarili ko na kahit walang mag-abalang magbasa ng mga nakasulat sa aking mga kwaderno o kaya sa aking blog ang mahalaga sa akin ay ang mga sandaling nagsulat ako dahil sa may nangyari sa araw na iyon. I can capture the moment even without camera but the details of that special day.

Sa madaling salita, napakahalaga sa akin ng mga kwaderno, notebook, scratch paper at iba ng mga sulatan sapagkat sila ang aking nakakausap sa mga sandaling wala akong ibang mapagkuwentuhan ng mga bagay-bagay sa paligid. Kaya, aaminin ko na, AKO AY MAPAPEL. (*^_^)

Abubot

Mahilig akong mag-ipon ng kung anu-anong bagay. Ang iba may sentimental value at ang iba ay may mga bagay na  gusto ko lang kolektahin. Kung minsan nga pakiramdam ko basurera na ako. Nagawa ko kasing mag-ipon ng mga pinagbalutan ng mga chitcherya o kaya naman ay mga pinagbalutan ng mga kendi at tsokolate… pero nang mapansin kong dumadami na … tinapon ko na. Parang na-realize ko na parang garbage can na ang lagayan ko.

Pero mahilig talaga akong mag-ipon ng mga anik-anik… kaya naman nang minsang namasyal kami sa bahay ng parents ko, naisipan kong kalkalin ang mga abubot ko na naiwan doon. Wala lang gusto ko lang bulatlatin.

Marami na rin akong naitapon sa mga precious treasures ko…dahil sa bagyong Ondoy. Pinasok ng tubig ang aming bahay at inabot ang aking baul. Ang baul ng mga kayamanan ko noong ako’y bata pa. Lalagyan ng mga alaala ng aking pagkabata.

(Pagmamay-ari talaga ng aking lola ang baul na ibinigay na niya sa akin at ayon sa kanya baul na niya iyon mula nang siya’y magkaisip… eh 1915 siya ipinanganak kaya naman antique na talaga ang baul na ‘yun. Nasa langit na siya…matagal na pero ang mga alaala niya ay nasa aking pangangalaga maging ang kanyang diary at mga komiks at liwayway na ang hindi pa ako buhay nang mailathala. Sa totoo lang, sa kanya yata ako nagmana. Wala kasing pruweba…hehehe)

Ilan sa mga naitapon ko ay ang mga diary ko simula nang ako’y grade 6. Hindi ko na nagawang isalba dahil basang­-basa ng baha (take note baha hindi ng ulan…hehehe) Kaya kinunan ko na lang ng larawan bilang alaala. Maraming nabasa sa gamit ko pero sa diary ako nagpaalam ng lubos. L

Marami pa naman ang natira tulad ng mga collections ko ng mga trivia mula sa Inquirer noon… mga write-ups kay Charles Barkley…pati ‘yung mga cards. Bumalik ulet tuloy ako sa pagkabata habang inaalala ang pagkaadik ko sa NBA dahil kay Barkley. Naalala ko ang finals noon na ang kalaban ng Phoenix Sun ay Chicago Bulls kung saan star player si Michael Jordan. Inaasar ako ng tatay ko dahil sa Bulls siya kampi habang ako syempre sa Suns. Mega tili pa ako kapag nakakapag-shoot ng bola si Barkley…kakatawa ngang alalahanin eh… as in! kabaliwan days ko noon.

Kasama sa mga abubot ko ang mga classcard ko noong ako’y nasa college at mga registration cards. Naipon ko rin ang mga maliliit na card na lumalabas sa weighing fortune. Madalas kasi akong dumaan sa Farmers papunta sa sakayan  pauwi … kapag may limang piso ka malalaman mo na ang bigat mo may kasama pang hula…2 in 1.  Nilagyan ko pa ng date ang bawat pagtitimbang ko d’on…at buhay pa hanggang ngayon… college ako noon!

Nawili din akong bumili ng mga stationary na kung saan nagswa-swap pa kami ng mga kaklase ko. Isang dahilan siguro kung bakit ay dahil nakikipagsulatan ako noon (penpal…pero saka ko na palalawakin ang tungkol doon…J). Nauso pa nga noon ang mga personalized kaya naman mega order kami. Meron pang mga may zodiac sign at design na patok sa amin.

Isa pa sa mga hindi ko napigilang kolektahin ay ang mga teks ng Ghostfighter. As in superduper mega-kolek ang beauty ko. Nand’yan pa ang mag-aagawan kami ng mga kaibigan ko para sa may magandang printing ng teks o kaya naman pogs. Kapag naaalala ko nga iyon, natatawa akong mag-isa. Para pala kaming mga baliw noon…hehehe… at dahil sa sobrang kabaliwan naming sa palabas na ‘yan… naisipan ko pang gumawa ng nobela…at naging katulong ko ang mga kabarkada ko sa pagtapos nito. (ginawan ko ito ng blog pero hindi pa nakalagay ang lahat ng kabanata…)

Marami pa akong kinolekta tulad ng mga ads ng mga pelikula at mga kakaibang pictures sa dyaryo at ang halos dalawang kahon na songhits. Isama pa ang pagkahumaling ko sa Hanson, kay Alanis Morissette at Avril Lavigne.

Sabi ng nanay ko, itatapon na daw n’ya pero syempre hindi naman niya gagawin ‘yon… isa pa kukunin ko iyon dahil napakalaking bahagi ng buhay ko ang maglalaho kapag basta na lang itatapon.

Masasabi ko rin na ang mga bagay na ito ang nagpapangiti sa akin at nagpapaalala na naging masaya ang kabataan ko. Kaya nga kahit pa sabihing basurera ako… e, ano naman… wapakels… ang mahalaga masaya ako tuwing nakikita ko ang aking mga abubot! (*^_^)