May maisulat lang

Matapos ang mahabang panahon biglang sumagi sa isip kong magpaskil. Magtala. Magpahayag.

Sa kalaliman ng gabi, tanging buwan ang tanglaw kasama ang mga kumikinang na mga bituin.. nakaharap sa parisukat na mundo. Hindi mahagilap ang antok at nagtutumakbo ang isipan patungo kung saan.

Madalas ganito ang utak ko, maraming gustong isulat pero dala ng katamarang bumangon, madalas nawawala na ang mga ideya. Ito ang inaayawan ko sa aking sarili.

Minsan naisip ko na, sana'y kasing bilis ng mga naiisip ko ang pagtipa ng keyboard o kaya ang pagsusulat ko sa papel para hindi ako napag-iiwan ng mga nais kong ipahayag ngunit madalas akong mabigo sapagkat una na akong pinaghaharian ng katamaran.

Napapaisip tuloy ako kung magpapatuloy pa ako sa pagsusulat... ito lang ang tangi kong paraan para pakalmahin ang aking sarili. Bolpen at papel ang aking mga piping saksi sa mga pangyayari sa aking buhay kaya naman bakit ko tatalikuran ang pagsusulat.

Siguro dapat ang talikuran ko ay ang katamarang laging humaharang sa akin tuwing may pumapasok na mga ideya sa aking isipan ngunit madalas na pagod na ako at marami ring ginagawa kaya siguro hindi ko marahap ang aking hilig, ang magsulat.

Noong gumawa ako ng blog, pakiramdam ko marami akong magagawang post. Pakiramdam ko marami akong ideyang maisisiwalat at mga pananaw subalit habang tumatagal, unti-unti ko itong napapabayaan at hindi nabibigyang pansin.

May mga tagasunod rin naman ako at iyon ang isa sa mga nakalulungkot na sandali... para bang nag-imbita ako ngunit wala naman akong maihain sa kanilang mga pagkain.

Palagi ko namang sinasabi na ang pagbuo ko ng blog ay isang paraan ko para mahasa ang aking pagsusulat at may makarinig sa mahina kong boses sa pamamagitan ng aking mga sinusulat ngunit hindi ganoon kadali lalo na kung maraming responsibilidad na ginagampanan.

Kung sabagay, pampalipas oras ko at pagbibigay kasiyahan sa sarili ang pagsusulat. Na-realize ko na hindi ko naman ito ginawa para bigyan ng kasiyahan ang ibang tao kundi magbahagi ng aking mga kasiyahan, kalungkutan, opinyon at marami pang ibang damdamin. Basta ang alam ko ay masaya ako kapag may bago akong mga paskil at may mga tumingin at nagbigay ng oras para magbasa. (*^_^)

Photo credit: pure-laziness.blogspot.com

Naglaho

Ito ang mga sandaling tila ayaw kong dumating

Mga panahong ang utak ko'y naaaning

Tila laman nito ay puro hangin

Lumilipad at walang silbi.

Matagal nang binabalak tumipa

Humabi ng mga letra at salita

Ngunit para bang kay hirap kumapa

Mga salitang nais itipa

Mga daliri'y tila naiinip

Kanina pa nakaporma at nanggigigil

Sa labas ng bintana'y napatingin

subalit mga salita'y di nasilip

Sumipol sumandali at pumikit

sinikap na pangungusap ay mahabi

kaya nga lamang parang nakasabit

mga ideyang ninanais maisatitik

Kamay ng orasan ay tumatakbo

habang ang isip ko'y nakahinto

Mga salitang pilit binubuo

tuluyan nang-iwan at naglaho.

(*^_^) 

Simple lang

Gusto kong maging simple ang lahat. 

Gusto kong maging magaan lang ang bawat araw na dumarating.

Gusto kong kasing simple lang noon ang ngayon.

Biglang sumagi sa aking isipan ang mga panahon na ako'y gigising sa umaga sapagkat kailangan kong pumasok at mag-aral. Kapag sumapit naman ang uwian ay agad na tatakbo sa bahay at magpapalit ng damit pambahay at tatakbong muli sa kalsada upang makipaglaro. Kalpag kumagat ang dilim, uuwi na, maghahapunan at saka matutulog.

Solve ang buong maghapon. Ang simple ng buhay. Walang conflict. 

May mga pagkakataong mapapaaway...dahil sa mga simpleng bagay tulad nang pang-aagaw ng bolpen, binato ng balat ng kendi o kaya naman ay dinaya sa chinese garter o sa labanan ng teks o goma. Pero 'pag sapit ng kinabukasan, magkakalarong muli at magtatawanan. 

Photo credit: http://greshamguitarandsound.com/wp-content/uploads/2013/11/broken-string.jpg

May mga bagay rin akong iniyakan noon. Naputol ang isang kuwerdas ng gitara, unang pagkakataon na nangyari iyon simula nang bilhin ni Tatay kaya takot na takot akong magsabi sa kanya. Nung tinanong niya ako kung bakit hindi ko ginagamit ang gitara, nakaramdam ako ng takot... hindi ako makapagsalita...pagkatapos ay umagos na aking luha. 

Sa pagtataka ng aking ama, kinuha niya ang gitara at nakita niya ang dahilan...bigla siyang ngumiti at sinabi, 'Anak, talagang napuputol ang string ng gitara. Napapalitan naman 'yan.' Mas lalo yata akong lumuha... umiyak na yata ako hindi dahil sa takot o ano pa man, kundi sa katangahan ko. At sa tuwing babalikan ko ang pangyayaring iyon, natatawa ako sa napakasimpleng problema na sa palagay kong napakabigat na noon. 

Noon, kapag iniisip ko ang ginugusto kong mangyari kapag ako ay nakapagtapos na ng pag-aaral parang napakadali lang ng lahat. Sabi ko pa, 'pag graduate ko, dapat magkaroon agad ako ng trabaho, tapos ipapagawa ko ang aming bahay at marami pang iba.

Ngunit ngayon, para bang ang mga simpleng pinapangarap ko noon ay mga bagay na hindi pala ganoon kadali maisakatuparan kahit pa may trabaho ka na. Hindi pala ganoon kasimple ang buhay kapag nakawala ka na sa paaralan. Iyon pala ang simula ng mga komplikadong pagdedesisyon na gagawin mo at hindi ito simpleng bagay lamang.

Tulad ng pagiging isang guro, noon, buong akala ko, ang gawain lamang ng guro ay mag-aral ng kanyang mga aralin at isalin ang kanyang mga kaalaman sa mga mag-aaral. Magtuturo lang at wala nang iba pa. Ngunit napagtanto kong hindi ganoon kasimple ang maging isang guro. 

Marahil ay hindi ko lang napansin ang mga gawain ng aking mga guro noon maliban sa kanilang pagtuturo sa klase kaya naman hindi ko naihanda ang aking sarili sa mga bagay na hindi ko inasahan.

Ang simpleng layunin ng isang guro na magturo at hangarin niyang may matutuhan sa kanya ang kanyang mga mag-aaral ay marami palang mga pinagdaraanang mga pagsubok. Hindi lang pala paggawa ng banghay-aralin at paggawa ng mga biswal ang inaatupag ng isang guro.

Maraming mga kailangang isaalang-alang ang isang guro bukod sa pagtuturo. Karaniwang ginagawa ng isang guro ang gumawa ng pagsusulit, magtatala ng mga marka ng mga mag-aaral, isaayos ang mga rekords ng bata tulad ng kard...but wait there's more... mga agarang mga ulat na kailangang ipasa at may mga takdang oras kung kaya't bilang isang guro, ang oras na maaari sana niyang igugol sa pag-aaral at pag-iisip ng mga bagay na makabubuti sa kanyang mga mag-aaral ay umiikli.

Tunay ngang hindi ganoon kasimple ang maging guro. At kung noon, napakasimple ng mga dahilan ng aking mga pagluha, kalungkutan at kasawian ngayon bagamat alam ko na hindi ganoon kasimple ang aking mga kinakaharap na mga suliranin ay nagagawa ko itong tawanan at balewalain. 

Ganoon naman yata... ang mga simpleng bagay iniiyakan at iyong mga mabibigat naman ay tinatawanan para magaan dalhin. (*^_^)

It's all about TIWALA

Let me use the line of Laida Magtalas from

It takes a man and a woman ...

“TRUST. WOW, BIG WORD!”

Napakalaking sangkap ang TIWALA sa pakikipagkaibigan maging sa pakikipagkapwa tao kaya madalas ito ang isang bagay na iniingatan natin na masira. 

Nitong mga nakaraang mga buwan hanggang nitong isang araw tila nagpaparamdam ang salitang ito sa akin. 

Siguro dahil sa pinahahalagahan ko ang tiwalang binibigay ng kapwa ko sa akin at ganoon ko rin pinahahalagahan ang tiwalang ibinibigay ko sa iba. Hangga't maaari ay iniiwasan kong masira ang tiwala nila sa akin at inaasahan kong ganoon din ang gagawin ng mga pinili kong pagkatiwalaan.

Isa sa pinakamahirap gawin ay magtiwala pero kung minsan sumusugal tayong magtiwala dahil na rin siguro sa umaasa tayong bibigyang halaga ang tiwalang iyon. Ngunit sadya yatang may mga taong hindi marunong magpahalaga sa salitang ito. Kaakibat ng salitang ito ang pagpapakatotoo... ang pagsasabi ng katotohanan. Madalas, sa pagsasabi ng katotohanan magkakaroon ng kasiguraduhan ang isang tao na tama ang tiwalang kanyang ipinagkaloob.

Ngunit paano kung ang tiwalang ipinagkaloob ay hindi lang basta nasira kundi dinurog ng paulit-ulit... paano pa bubuuin ang TIWALA? Paano pa pakikinggan ang katotohanan?

Dumarating naman yata talaga sa hugtulan ang lahat lalo pa't binigyan na ng maraming pagkakataon kung kaya't kahit ano pang gawin hindi na maikakaila na AYAW KO NANG MAGTIWALA.

Hindi na rin nakatutuwa ang mga mahahabang paliwanag... mga paulit-ulit na dahilan... ang mga paiwas na pagsagot sa mga tanong na napakasimple pero ewan ko ba kung bakit napakahirap sagutin. 

Hindi na nakatutuwa ang mga pagbibigay ng mga materyal na bagay bilang pagpuno sa mga pagkukulang na ang tanging ninanais ay marinig ang katotohanan upang ang TIWALAng unti-unting nawawala ay maisalba pa.

Kung sabagay, hindi na ganoon karami ang masuri pagdating sa pagtitiwala. Marami na rin kasi ngayon ang mga sinungaling at mahilig mag-pretend para sa mga sariling adhikain. Para bang paiikutin ka lang sa mga palad nila at kapag nabuo na ang tiwala mo sa kanila at saka sila aatake ng mga balak nila.

Dahil rito, marami ang nagiging tanga. Sila ang mga taong buong-buo ang tiwala sa isang taong kapag sila'y nakatalikod o kaya'y hindi nakatingin ay pinagtatawanan o kaya'y kinukwestyon. Sila ang mga taong hindi marunong magtaka... hindi mabilis makatunog...at sa huli pa nga'y nababalikan ng sisi.

Nakalulungkot lang na napakahalaga ng PAGTITIWALA sa ating kapwa ngunit may mga taong nag-aasam nito para sa sarili nilang hangarin. Nakalulungkot lang na ninanais mong magpakatotoo at magbigay ng buong pagtitiwala ngunit sa maling tao pala mapupunta. Nakalulungkot lang na kahit ayaw mong isipin at bigyan ng panahon ang mga ganitong tao ay napipilitan kang makisalamuha sa kanila. At nakalulungkot lang na sa kabila ng mga nagawa nila ay nakukuha pa nilang ngumiti sa iyo nang harapan na para bang wala silang ginawang masama.

Sa ganang akin, ang isang taong binigyan mo ng pagkakataong bumawi sa nasirang TIWALA ngunit sinayang ang pagkakataon ay hindi na dapat pang pag-ubusan ng panahon. Hindi na kailangan pang pagpasensyahan sapagkat kung talagang ninanais na may magtiwala sa kaniya ay marapat lamang na nagsasabi ito ng katotohanan. Madalas kasi ang mga tanong na itinatanong sa atin ng ating kapwa ay hindi para marinig ang pangangatwiran mo kundi mabigyan niya ng katwiran na tama pala ang nalaman niya dahil may mga pagkakataong alam na ng kausap mo ang katotohanan at naghihintay lamang na magsabi ka ng katotohanan. (*^_^)

Photocredit: StarCinema

Bagong taon, bagong pananaw

Ito ang kauna-unahang paskil ko sa aking blog.

Matagal-tagal akong natulog sa pagsusulat hindi dahil wala akong oras siguro dahil medyo nauunahan ako ng katamaran. Isa pa, marami akong gustong isulat at mga nais ipahayag at bigyan ng aking mga kuro-kuro pero hindi ko ipinaskil at hinayaan kong matulog at magpahinga sa pansitan ang aking blog.

Kaya naman ngayong pagpasok ng bagong taon, parang gusto ko namang maiba. Gusto kong magpaskil muli hindi pa-isa-isa bawat buwan kundi sa mga bawat pagkakataong may sumagi sa aking isipan ay maisusulat ko at maibabahagi ko kahit walang matinong seseryoso sa mga sinusulat ko. :)

Pero bilang unang paskil sa aking blog... gustong kong isa-isahin ang mga hindi ko gusto... tao, bagay, hayop, at kung ano pa... wala lang #maymasabilang madalas kong ginagamit na hashtag.

Eto ang sampung ayaw ko

1. Ayokong makahalubilo mahilig humanap ng mali sa kanilang kapwa. Palagi nilang nakikita ang mga mali sa ibang tao pero 'yung kanila hindi nila mapansin.

2. Ayokong makaharap ang mga balikharap. Madalas, maganda lamang silang kausap kapag kaharap ka ngunit may mga lihim na mga disgusto pala 'pag talikod sa iyo. Mahilig magsabing nag-aalala sila, iniisip lang ang kabutihan mo ngunit sa kabila pala noon naghahanap lamang ng maibabalita sa mga kaututang-dila.

3. Ayoko sa mga walang kwenta sumagot. Ito 'yung mga eksenang matino ang mga tanong pero sasagutin ka na para bang napakaganda ng kanilang kasagutan. Mga tipong hindi pinag-isipan o kaya'y minsan papilosopo kung sumagot.

4. Ayoko sa mga nangunguha ng gamit ng may gamit pagkatapos hindi na ibabalik. Okay lang namang manghiram ng gamit basta ipinagpapaalam at ibinabalik.

5. Ayokong matulog ng walang nakikitang liwanag. Kung minsan, pakiramdam ko di ako makahinga kapag sobrang dilim. Kahit konting liwanag, ayos na ang tulog ko.

6. Ayokong makakakita ng mga jackpot ng mga aso sa umaga. Alam ko, hindi nila alam na nagkakalat sila pero hindi ba tungkulin ng mga nangangalaga na linisin ang mga dumi ng kanilang mga alaga?

7. Ayokong nakakatanggap ng text sa dis oras ng gabi. Ewan ko ba kung bakit may mga ganoon... pwede namang maghintay ng umaga, magtetext ng hatinggabi tapos mga qoutes lang o kaya ay GM lang... pang-asar 'yun hindi ba? Lalo na kung katutulog mo pa lang at biglang tutunog ang iyong telepono. >badterp< un!

8. Ayokong pinaghihintay lalo na kung hindi naman pala talaga darating o mangyayari. Madalas, inaantabayanan ko na yung mga pwedeng gawin lalo na kapag may usapang gawin o puntahan pagkatapos ay hindi maaalala at malilimutan na. Ang ending sawi!

9. Ayokong magdadala ng payong. Isang dahilan, mabigat. Mas madalas namang maaraw at alam naman na nating kung kelan talaga maaaring bumagsak ang malakas na ulan kaya bakit pa araw-araw magdadala nito kung pwede namang sa mga araw lamang na kailangan ito. :P

10. Ayaw na ayaw ko ng lamok. Hindi ko alam kung bakit lagi nilang pinagpipyestahan ang aking dugo. Malingat lamang ako ng konti, makakagat na ako. Ayoko ring marinig ang pag-ugong nila sa tenga... nakakayamot... nakakabuwisit. Kaya naman lagi akong nagkakabit ng kulambo.

At iyan ang aking sampung ayokong makasama, maramdaman, o kaya'y makita ngayong taong ito.

Ito ay mga bagay na sumagi lamang sa isip ko... mga panahong wala talaga akong maisip na iba.

Maligayang 2015 sa ating lahat. (*^____^)

Photo credits:
https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEhTA9BpDFO98U741MLoQC8m6kV_zfJ5Da1dlxVUGVgug9il7Zx5YTBOBZBac8o1fFAoxW84_azva4vCa4AUlqtAK9RnW4TbI9THCX9_R3_I7P9oe_IkkNhf7yHibJJbukyVaKNEpaLqg041WAq6XQgUkalc4g=
https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQUStjJ38FHW2e27hzqZGf9JjPrK_NBd9OtcDFIxDV4AJpAW-YjKg
https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTaJ3sQMNeYXXHsvB3dXh7UFiH8ZatZ7512vWu4OqDO5e8Ll8C7Mw