Padaan sandali...

Inaagiw na yata ang blog ko... hehehe

Isang taon nang tulog ang blog ko dahil sa hindi ko maharap. Gustuhin ko mang bumalik parang ang hirap sapagkat maraming nakabinbin na gawain at trabaho. 

Sabi ko papasyalan ko lang ito sandali pero napatipa ako ng konti. 

Natuwa ako nang makita kong may pageview pa rin pala ang blog ko...amazing! (hehehe...) So, meron pa palang napapadpad dito...Salamat sa inyo! mula iyan sa kaibuturan ng aking taba...este...puso. 

Para sa mga napapadpad sa blog na ito:  Kumusta? Pasensya na at wala pa ring bagong kuwentong may kuwenta dito. Sana kapag sinipag na akong mag-update ay makapamasyal ka pa rin dito. 😊

Saglit na pagpasyal lamang ito na walang laman...sabaw na yata ang utak ko sa dami ng dapat kong isipin.  Ninanais ko nang bumalik at pansining muli ang aking mga blog kaya lang talagang sa ngayon hindi ko mahanapan ng oras. 

Namimiss ko nang gumawa ng mga review...magkuwento lang ng kung ano. 

Pangako, muli akong magsusulat. Muli akong magiging masaya sa isang bagay na nagbibigay sa akin ng kalayaan. 

Hanggang sa sunod na paskil! 👋👋👋

Malalim pa ang gabi

Humiga ng maaga upang ipahinga ang pagal na katawan at bubog na utak sa maghapong gawain sa trabaho ngunit sa bawat pagpikit ng aking mga mata ay tila ba isang bangungot na pumapasok sa isipan ko ang mga nakabinbing gawain.

Natatawa na lamang ako, para bang sa kabila ng pagnanais kong magpahinga laman pa rin ng isip ko'y trabahong gusto ko sanang kalimutan kahit sandali lang. Nakapikit man subalit ayaw dalawin ng antok kaya't bumangon at nagbukas ng kompyuter at humarap sa trabahong naghihintay.

Malalim pa ang gabi ngunit kapiling ko ang mga gawaing ito para bang sa mga ito na lamang umiikot ang mundo ko. Gusto kong kumawala kung kaya't heto't tumitipa sa isang kanlungang tanging nakikinig sa kalaliman ng gabi ng aking pag-iisa. 

Ito ang bagay na gusto kong ginagawa, magsulat ngunit mas madalas na naisasantabi ko ang isang bagay na nagpapalaya ng aking isipan sapagkat ang oras ko'y di na mahawakan. 

Sa pagkakataong ito, nais ko munang palayain ang laman ng aking isipan. Isa pa'y nais ko ring alamin kung may kakayahan pa ba akong magsulat. May kuwenta pa ba ang mga sinusulat at naiisip ko? Baka sabaw na lang ang mga natitirang ideya...baka wala nang dahilan pa para sumulat. 

Gusto kong magsulat...matagal na akong nagsusulat...may kwenta man o wala pero alam kong marunong akong magsulat at ito rin ang dahilan kung bakit ako lumikha ng isang lugar upang magsulat ngunit tila ba hindi ko na napag-uukulan ng panahon.

Nalulungkot akong ni hindi ko man lang magawa ang bagay na gusto ko dahil hindi ko magawan ng oras. Kung hindi pa sasapit ang mga sandaling tulad ng ngayon para bang wala nang iba pang araw para sumulat.

Minsan tuloy napapaisip kong itigil na ang kabaliwang ito. 

Pero malalim pa ang gabi...marami pang nakatagong ideya sa utak ko siguro hintayin ko na lang silang lumabas sa ngayon harapin ko muna ang gawaing hindi na maipagpapabukas. (*^_^)

PS sa mga makababasa nito...

Dapat pa ba akong magsulat? (*^_^)

May maisulat lang

Hindi ko na napansin ang pagtakbo ng oras. Ang alam ko lang ay may kailangan akong gawin at tapusin. Ngunit sa kabila ng mga gawaing ito, napadpad akong muli sa aking pahinang matagal ko nang hindi napagtutuunan ng pansin.

Kung tutuusin wala naman talaga akong balak isulat...bagaman may mga ideya na patuloy na pumapasok sa isipan ko, mga nais kong ibahagi subalit hindi ako makahanap ng oras at panahon para isatitik ang mga ito.

Sa matagal na pananahimik ko sa pagsusuri ng mga pelikula at pagsusulat ng mga pangyayaring naranasan ko... nais ko muling bumalik. Nais ko muling magbahagi. Hindi ko naman kinalimutan kaya nga lamang ay maraming gawain na nakapipigil sa aking gawin ang isa sa mga hilig ko...at ito ay magsulat.

Masasabi kong nakaw na sandali ang pagkakataong ito na makapagpaskil ako ngayon. Maikling hinaing lamang ang magagawa ko sapagkat hindi sumasapat ang mga salitang aking nabubuo upang ayusin at pagandahin ang mga habi ng pangungusap ko.

Bahala na kayong umunawa, kung mauunawaan ninyo. Tanong ko lang palagi sa aking sarili tuwing ako'y magpapaskil... may nagbabasa ba naman sa mga paskil ko. (Asa mode lang di ba?)(*^_^)

Photo Credit:Ugly Dukcling Don't

Kalma lang bawal pikon

Pikon ang laging talo.

Madalas itong binabanggit kapag napansin ng kausap mo na naasar ka o nagalit at hindi mo nakuhang kontrolin ang iyong sarili. Kapansin-pansin ang pangungunot ng noo at nadaragdagan ang mga wrinkles mo dahil sa hindi mo makuhang ngumiti man lang. Sa paglipas pa ng ilang araw magugulat ka at marami ka na palang puting buhok dahil madalas kang mainis, maasar o kaya nama’y magalit.

Tanong ko lang, hahayaan mo bang pumangit ka dahil sa mga ganoong bagay? Hindi mo dapat dibdibin ang mga ganoong pangyayari...dapat ay gumawa tayo ng paraan para mawala ang inis at asar na ‘yan.

Narito ang ilan sa mga katwiran ko kapag nakadarama ako ng pagkaanar o inis.

1. Kapag galit ka, magpaganda ka!

Ito ang pinaka unang katwiran ko sa buhay... dapat maganda ako kapag humaharap sa aking mga kliyente...magalit man ako, maganda pa rin! (Dapat super red and lipstick para masaya.)

2. Gusto kong maging alien

Madalas ko itong isipin kapag nakakaharap ko ang mga taong malabong kausap. Sila kasi ‘yung mga taong kahit gaano pa kalinaw ang paliwanag at instruction na binigay ay hindi nila ma-gets. Para bang Malabo pa rin... kaya minsan gusto kong maging alien, ang labo kasi nila. Hayyy...

3. OO na lang

Ito na lang ang masasabi ko sa sarili ko kapag ang kausap ko ay maraming sinasabi, panay paliwanag at paligoy-ligoy. Hindi ko na alam kung saan ba talaga ang punto. Nakakayamot makinig lalo na kung alam mo na ang totoo tapos kung ano-ano pa ang sasabihin. Pwede ba, hindi ako t_n_a... nag-aral din naman ako... kaya sige, oo na lang para matigil ka na. Kapagod sa tainga ang mga alibi.

4. Idaan sa ngiti

Isa sa mga bagay na dapat mong gawin kapag nayayamot na ay ngumiti. Una, wala ka na namang magagawa kung sakaling nakagawa ng pagkakamali. Pangalawa, mapapagod ka lang sumimangot na magiging dahilan para pumangit. Sabi nga mas maraming muscle ang gumagana kapag nakasimangot kaya dapat ngumiti na lang tayo kahit nayayamot.

5. Magselfie na lang

Madalas kapag selfie, ngumingiti tayo... kaya kaysa ma-imbyerna, i-selfie na lang yang pagka-badtrip na nararamdaman at saka magbuntong hininga. Maasar ka man hindi halata.

Kung tutuusin marami naman tayo pwedeng gawin para hindi tayo tuluyang magalit at matanggal ang nararamdaman nating inis o kaya ay pagkaasar. Nasa atin na rin kung masyado tayong magpapaapekto sa mga iyon.

Maikli lang ang buhay para sayangin ang oras para maasar at mainis. Baka mamaya niyan tayo lang ang naiinis pero yung kinaiinisan natin wala lang sa kanila...lugi pa tayo. Kaya dapat mas marami tayong oras na maging masaya, at lagi tayong maging positibo. (*^_^)

photo credit:
https://www.google.com.ph/url?sa=i&rct=j&q=&esrc=s&source=images&cd=&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwivn6Sf0KvTAhWBMpQKHevDCZEQjRwIBw&url=https%3A%2F%2Fkatelouisse.wordpress.com%2F2017%2F01%2F24%2F4199%2F&psig=AFQjCNFqys1qlu_nEpBL_n1_-igtm1J91w&ust=1492523037802819

https://www.google.com.ph/url?sa=i&rct=j&q=&esrc=s&source=images&cd=&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwjIrdrM0qvTAhUMkJQKHeczApAQjRwIBw&url=https%3A%2F%2Fmemesuper.com%2Fcategories%2Fview%2Fe6940c873e2b1b5ed5bd25248e187e5c6dbd1219%2Foo-na-lang-meme.html&psig=AFQjCNGVRNp6T7WGt8m4t0o8O9rHs2h3vA&ust=1492523798728202

Simple lang

Gusto kong maging simple ang lahat. 

Gusto kong maging magaan lang ang bawat araw na dumarating.

Gusto kong kasing simple lang noon ang ngayon.

Biglang sumagi sa aking isipan ang mga panahon na ako'y gigising sa umaga sapagkat kailangan kong pumasok at mag-aral. Kapag sumapit naman ang uwian ay agad na tatakbo sa bahay at magpapalit ng damit pambahay at tatakbong muli sa kalsada upang makipaglaro. Kalpag kumagat ang dilim, uuwi na, maghahapunan at saka matutulog.

Solve ang buong maghapon. Ang simple ng buhay. Walang conflict. 

May mga pagkakataong mapapaaway...dahil sa mga simpleng bagay tulad nang pang-aagaw ng bolpen, binato ng balat ng kendi o kaya naman ay dinaya sa chinese garter o sa labanan ng teks o goma. Pero 'pag sapit ng kinabukasan, magkakalarong muli at magtatawanan. 

Photo credit: http://greshamguitarandsound.com/wp-content/uploads/2013/11/broken-string.jpg

May mga bagay rin akong iniyakan noon. Naputol ang isang kuwerdas ng gitara, unang pagkakataon na nangyari iyon simula nang bilhin ni Tatay kaya takot na takot akong magsabi sa kanya. Nung tinanong niya ako kung bakit hindi ko ginagamit ang gitara, nakaramdam ako ng takot... hindi ako makapagsalita...pagkatapos ay umagos na aking luha. 

Sa pagtataka ng aking ama, kinuha niya ang gitara at nakita niya ang dahilan...bigla siyang ngumiti at sinabi, 'Anak, talagang napuputol ang string ng gitara. Napapalitan naman 'yan.' Mas lalo yata akong lumuha... umiyak na yata ako hindi dahil sa takot o ano pa man, kundi sa katangahan ko. At sa tuwing babalikan ko ang pangyayaring iyon, natatawa ako sa napakasimpleng problema na sa palagay kong napakabigat na noon. 

Noon, kapag iniisip ko ang ginugusto kong mangyari kapag ako ay nakapagtapos na ng pag-aaral parang napakadali lang ng lahat. Sabi ko pa, 'pag graduate ko, dapat magkaroon agad ako ng trabaho, tapos ipapagawa ko ang aming bahay at marami pang iba.

Ngunit ngayon, para bang ang mga simpleng pinapangarap ko noon ay mga bagay na hindi pala ganoon kadali maisakatuparan kahit pa may trabaho ka na. Hindi pala ganoon kasimple ang buhay kapag nakawala ka na sa paaralan. Iyon pala ang simula ng mga komplikadong pagdedesisyon na gagawin mo at hindi ito simpleng bagay lamang.

Tulad ng pagiging isang guro, noon, buong akala ko, ang gawain lamang ng guro ay mag-aral ng kanyang mga aralin at isalin ang kanyang mga kaalaman sa mga mag-aaral. Magtuturo lang at wala nang iba pa. Ngunit napagtanto kong hindi ganoon kasimple ang maging isang guro. 

Marahil ay hindi ko lang napansin ang mga gawain ng aking mga guro noon maliban sa kanilang pagtuturo sa klase kaya naman hindi ko naihanda ang aking sarili sa mga bagay na hindi ko inasahan.

Ang simpleng layunin ng isang guro na magturo at hangarin niyang may matutuhan sa kanya ang kanyang mga mag-aaral ay marami palang mga pinagdaraanang mga pagsubok. Hindi lang pala paggawa ng banghay-aralin at paggawa ng mga biswal ang inaatupag ng isang guro.

Maraming mga kailangang isaalang-alang ang isang guro bukod sa pagtuturo. Karaniwang ginagawa ng isang guro ang gumawa ng pagsusulit, magtatala ng mga marka ng mga mag-aaral, isaayos ang mga rekords ng bata tulad ng kard...but wait there's more... mga agarang mga ulat na kailangang ipasa at may mga takdang oras kung kaya't bilang isang guro, ang oras na maaari sana niyang igugol sa pag-aaral at pag-iisip ng mga bagay na makabubuti sa kanyang mga mag-aaral ay umiikli.

Tunay ngang hindi ganoon kasimple ang maging guro. At kung noon, napakasimple ng mga dahilan ng aking mga pagluha, kalungkutan at kasawian ngayon bagamat alam ko na hindi ganoon kasimple ang aking mga kinakaharap na mga suliranin ay nagagawa ko itong tawanan at balewalain. 

Ganoon naman yata... ang mga simpleng bagay iniiyakan at iyong mga mabibigat naman ay tinatawanan para magaan dalhin. (*^_^)

Bagong taon, bagong pananaw

Ito ang kauna-unahang paskil ko sa aking blog.

Matagal-tagal akong natulog sa pagsusulat hindi dahil wala akong oras siguro dahil medyo nauunahan ako ng katamaran. Isa pa, marami akong gustong isulat at mga nais ipahayag at bigyan ng aking mga kuro-kuro pero hindi ko ipinaskil at hinayaan kong matulog at magpahinga sa pansitan ang aking blog.

Kaya naman ngayong pagpasok ng bagong taon, parang gusto ko namang maiba. Gusto kong magpaskil muli hindi pa-isa-isa bawat buwan kundi sa mga bawat pagkakataong may sumagi sa aking isipan ay maisusulat ko at maibabahagi ko kahit walang matinong seseryoso sa mga sinusulat ko. :)

Pero bilang unang paskil sa aking blog... gustong kong isa-isahin ang mga hindi ko gusto... tao, bagay, hayop, at kung ano pa... wala lang #maymasabilang madalas kong ginagamit na hashtag.

Eto ang sampung ayaw ko

1. Ayokong makahalubilo mahilig humanap ng mali sa kanilang kapwa. Palagi nilang nakikita ang mga mali sa ibang tao pero 'yung kanila hindi nila mapansin.

2. Ayokong makaharap ang mga balikharap. Madalas, maganda lamang silang kausap kapag kaharap ka ngunit may mga lihim na mga disgusto pala 'pag talikod sa iyo. Mahilig magsabing nag-aalala sila, iniisip lang ang kabutihan mo ngunit sa kabila pala noon naghahanap lamang ng maibabalita sa mga kaututang-dila.

3. Ayoko sa mga walang kwenta sumagot. Ito 'yung mga eksenang matino ang mga tanong pero sasagutin ka na para bang napakaganda ng kanilang kasagutan. Mga tipong hindi pinag-isipan o kaya'y minsan papilosopo kung sumagot.

4. Ayoko sa mga nangunguha ng gamit ng may gamit pagkatapos hindi na ibabalik. Okay lang namang manghiram ng gamit basta ipinagpapaalam at ibinabalik.

5. Ayokong matulog ng walang nakikitang liwanag. Kung minsan, pakiramdam ko di ako makahinga kapag sobrang dilim. Kahit konting liwanag, ayos na ang tulog ko.

6. Ayokong makakakita ng mga jackpot ng mga aso sa umaga. Alam ko, hindi nila alam na nagkakalat sila pero hindi ba tungkulin ng mga nangangalaga na linisin ang mga dumi ng kanilang mga alaga?

7. Ayokong nakakatanggap ng text sa dis oras ng gabi. Ewan ko ba kung bakit may mga ganoon... pwede namang maghintay ng umaga, magtetext ng hatinggabi tapos mga qoutes lang o kaya ay GM lang... pang-asar 'yun hindi ba? Lalo na kung katutulog mo pa lang at biglang tutunog ang iyong telepono. >badterp< un!

8. Ayokong pinaghihintay lalo na kung hindi naman pala talaga darating o mangyayari. Madalas, inaantabayanan ko na yung mga pwedeng gawin lalo na kapag may usapang gawin o puntahan pagkatapos ay hindi maaalala at malilimutan na. Ang ending sawi!

9. Ayokong magdadala ng payong. Isang dahilan, mabigat. Mas madalas namang maaraw at alam naman na nating kung kelan talaga maaaring bumagsak ang malakas na ulan kaya bakit pa araw-araw magdadala nito kung pwede namang sa mga araw lamang na kailangan ito. :P

10. Ayaw na ayaw ko ng lamok. Hindi ko alam kung bakit lagi nilang pinagpipyestahan ang aking dugo. Malingat lamang ako ng konti, makakagat na ako. Ayoko ring marinig ang pag-ugong nila sa tenga... nakakayamot... nakakabuwisit. Kaya naman lagi akong nagkakabit ng kulambo.

At iyan ang aking sampung ayokong makasama, maramdaman, o kaya'y makita ngayong taong ito.

Ito ay mga bagay na sumagi lamang sa isip ko... mga panahong wala talaga akong maisip na iba.

Maligayang 2015 sa ating lahat. (*^____^)

Photo credits:
https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEhTA9BpDFO98U741MLoQC8m6kV_zfJ5Da1dlxVUGVgug9il7Zx5YTBOBZBac8o1fFAoxW84_azva4vCa4AUlqtAK9RnW4TbI9THCX9_R3_I7P9oe_IkkNhf7yHibJJbukyVaKNEpaLqg041WAq6XQgUkalc4g=
https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQUStjJ38FHW2e27hzqZGf9JjPrK_NBd9OtcDFIxDV4AJpAW-YjKg
https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTaJ3sQMNeYXXHsvB3dXh7UFiH8ZatZ7512vWu4OqDO5e8Ll8C7Mw

Himutok

Gusto ko sanang kutusan ang tulad mo

mahilig mag-isip ng kung ano-ano

wala naman sa lugar ang  pagtatampo.

          Gaano ba kakitid ang utak mo

          at hindi maunawaan ng husto

          naabala ang lahat saan mang dako.

                    Kung ang ginawa mo'y nakiisa

                    at hindi pansarili mong mga nasa

                    siguro ay mas nakatulong ka pa.

                              Ngunit pinuno mo nang isipin

                              ang mga tao sa iyong paligid

                              nakasira ka nang sobra sa gawain.

                                        Ano man 'yang pinadaraanan mo

                                        wag na sanang kami'y idamay pa

                                        at kami'y hindi mahilig sa negatibo. (*^_^)

Kwentong Jeepney: Bubot ka pa, Ineng!

Papasok na naman ako ng trabaho at syempre sasakay ako ng jip. Karaniwan, dedma lang ako sa itsura ng mga kasakay ko.

Pero ngayong araw na ito kasunod kong sumakay ang isang elementary student dahil sa kilala ko ang unipormeng suot niya.

Ang nakakaloka, ahit ang kilay, naka-foundation at mapula ang labi. Mahahaba ang kuko at may mga kung ano-anong mga nakasulat sa kanyang kamay at sa may binti na parang tattoo...na ipinagpapalagay niya, sa tingin ko, na maganda.

Gusto ko siyang tanungin, gusto kong usisain ang dahilan kung bakit ganoon ang itsura n'ya...pero di ko nagawa. Parang ako pa ang nahiya para sa kanya. Kung tutuusin ano bang pakialam ko, pero masyado lang siguro akong na- bothered sa kaanyuan niya.

Kung sabagay maraming tulad ng batang ito ang nagpupumilit na maging dalaga. Mga bubot na bubot pa'y kung manamit, mag-ayos at kumilos ay parang mga dalaga. Sa aking palagay, grade 6 na siya at sa edad niya, parang di niya alintana ang maaaring idulot ng mga koloreteng pinahid niya sa kanyang mukha at di rin yata niya pansin na nagmumukhang madungis na siya sa mga bolpeng tattoo na isinulat niya sa kanyang murang balat.

Bukod pa sa maaga nilang pagkilos bilang dalaga ay kapansin-pansin din ang maaga nilang pagkakaroon ng bf o gf... ano rin ba ang pakialam ko d'on...ang alam ko lang, sa edad nila, mas magandang maramdaman nila ang pagiging bata. Maglaro sila, magtawanan, magkuwentuhan, kumain ng dirty ice cream, maligo sa ulan... magpatintero, mag-agawan base at marami pang iba.

Isa lang naman ang pinupunto ko, minsan lang naman kasi magdadaan ang pagiging bata...kaya dapat sana i-enjoy na lang nila para kapag dumating ang panahon na umedad sila... wala silang na-missed out sa buhay nila.

Hayyy... kung ako lang eh, kamag-anak nito masasabihan ko talaga siya nang

Ineng, bubot ka pa! (*^_^)

Wala lang.

Tatlong araw nang walang pasok.

Walang bagyo pero di maawat ang langit sa pagluha.

Sa mga tamad, ayos ito!

Sa  mga masisipag, sayang naman.

Sa mga magulang na nagbayad ng tuition fee, lugi naman.

Sa mga may negosyo, matumal.

Sa mga bagong kasal, bongga ‘yan.

Sa mga may kasintahan, nakakalungkot.

Sa mga walang pera, okay lang.

Sa mga foreigner, oh my!

Sa mga mahilig sa facebook, yehey!

Sa mga mahilig sa tweeter, twit-twit!

Sa mga nasa mababang lugar, matubig.

Sa mga nasa mataas na lugar, madulas.

Sa mga apektado, tumulong tayo at magdasal.

Sa mga walang paki-alam, tulog ka na lang.

Sa mga nagtataka, wag na!

Sa mga nagbabasa, bakit?

Sa gumawa nito, pahinga ka na!

Walang magawa, iyon ang dahilan.

Sa dami ng gagawin, walang masimulan.

Sa dami ng sisimulan, walang magawa. 
(*^_^)